Nijpend tekort aan slachtlijnen voor korteketenvarkenshouders

Sinds 2018 zijn in ons land tal van slachthuizen en slachtlijnen voor korteketenboeren verdwenen. Dat zorgt ervoor dat deze boeren heel wat kilometers moet rijden om hun dieren te laten slachten. En dat staat haaks op het hele idee van de korte keten.

Dringende nood aan kleinere, decentrale slachtinrichtingen

De lijst van slachthuizen en slachtlijnen die de voorbije jaren sloten of waar korteketenboeren niet langer terechtkunnen, is lang. Het halve land doorkruisen om varkens te laten slachten (en achteraf de karkassen op te halen) blijft daardoor als enige optie over. Dat brengt het verdienmodel van de korteketenvarkenshouders in gevaar en strookt ook niet met de filosofie van de korte keten.

Zelf of gezamenlijk slachten dan maar?

Een mogelijke oplossing zou kunnen zijn om te slachten in kleinere, regionale coöperatieve slachtinrichtingen of in microslachtinrichtingen op de eigen boerderij. Helaas blijkt dat vandaag quasi onmogelijk doordat de regelgeving daar niet aan aangepast is. Nochtans kan het wel al in Nederland, Duitsland en Frankrijk.

Korte keten tot bij de slacht

Lokale slachtinrichtingen zouden het levend transport van varkens volledig of zoveel mogelijk kunnen vermijden. Bovendien zijn ze aangepast aan de specifieke noden van de korte keten en is er een lager risico op de verspreiding van ziekten. Maar bovenal zouden de korteketenboeren zo het mooie verhaal dat ze op hun bedrijf schrijven, kunnen doortrekken tot bij de slacht.

Bron: opiniestuk Vlaams parlementslid Chris Steenwegen (Groen) op VILT.be